Het was weer zover: de jaarlijkse kerstboomaankoop. Zoals ieder jaar maken we het rond kerst ouderwets gezellig. Dan lopen we de Intratuin binnen en kiezen we een boom die niet alleen mooi en vol is, maar ook klein genoeg is om te passen in de beperkte ruimte die we hier in huis hebben.

Ik boekte mijn favoriete Greenwheels en we gingen op pad. Eerst even langs de opslag om de doos op te halen waarin we de boomattributen bewaren. De normale lift was in onderhoud, dus we moesten door naar de lift achterin. We stapten de auto weer in om op zoek te gaan naar de poort achterin. Toen ontdekten we dat er helemaal geen poort achterin is. De mannen in het kantoortje wezen mij op de grote poort die toegang geeft tot de ruimte achterin. Ja, de grote poort naast de gewone deur waar we altijd doorheen gaan… Oké, nu naar boven. Een groot doolhof door, want op deze manier kenden we de weg nog niet. Een paar minuten rondgelopen, donkere gangen doorstaan, om er uiteindelijk achter te komen dat één keer links, één keer rechts en een paar deuren door veel sneller was geweest.

Box gevonden, spullen gepakt en in de Up geplaatst. Door naar de Intratuin. Boom uitgezocht, betaald, in laten pakken, ingeladen en door naar huis. Na het uitladen van alle spullen ben ik op zoek gegaan naar de voet waarin we de boom altijd vastschroeven. Nergens te vinden. Kast in de gang: niets. Kast op het balkon: niets. Alle hoekjes van de slaapkamer doorzocht: niets. Speelgoedkamer uitgepluisd: niets. Weg. Nergens te vinden.

Even snapte ik het niet meer, dus ik stapte weer in de Up. Terug naar de opslag, grote deur door, lift achterin, doolhof (nu wél de korte route), hok open en — u raadt het al — niets. Nergens te vinden. Dan maar een nieuwe kopen. Door naar de Gamma: geen onderstellen te vinden en, voor zover ik kon zien, ook amper een boom. Door naar de Karwei. Daar hadden ze wél de onderstellen die we nodig hadden, maar ik vond €20,- toch net even €15,- teveel, dus terug naar huis. Alles weer overhoop gehaald… niets. Prima, dan maar terug naar de Karwei voor dat veel te dure onderstel.

Na het uitparkeren bedacht ik me nóg een optie, dus een blokje om gereden en weer ingeparkeerd. Terug boven werd ik geconfronteerd met een verbaasde echtgenote, die ijverig wilde beginnen. “Er is nog één optie,” zei ik, terwijl ik de sleutels van Sjeffo pakte. Ja hoor: gevonden. Het onderstel lag al ruim een jaar in de kofferbak.

Anyway, de boom staat, en we zijn een mooi kerstverhaal rijker…